Μια μοιραία συνάντηση, Σάββατο βράδυ, στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου
Εκεί που περπατάς μπορεί να συμβαίνουν στιγμές που ομορφαίνουν τη ζωή. Το Σάββατο το βράδυ ξεκίνησα το περπάτημα από το σπίτι μου προς το Ηρώδειο. Έκανα μια στάση σε ένα τοπικό εστιατόριο, μετά άλλη μια για να αγοράσω παγωτό και μετά συνέχισα μέσα από το Κουκάκι, μέχρι να φτάσω στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Είναι μια διαδρομή που κάνω αρκετές φορές, αλλά αλλάζω τον τρόπο και κάθε φορά ανακαλύπτω κάτι νέο, πολλές φορές κάτι όμορφο. Εστιατόρια, ζαχαροπλαστεία και καφέ, ανθρώπους που έχουν βγάλει έξω βόλτα τα σκυλάκια τους…
Τούτη η εποχή είναι μεταβατική για όλο τον πλανήτη και σίγουρα όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν τις δυσκολίες τους. Μα ένα φαγητό, μια βόλτα, μια κουβέντα, αλλάζει τις συχνότητες της καθημερινότητάς τους. Εννοείται ότι όταν είμαι σε αυτά τα καταστήματα, συνήθως πιάνω την κουβέντα, μιλώ ακόμα με τους ανθρώπους που περπατούν ή που έχουν τα ζωάκια τους. Τους βλέπω κάποιους να μιλούν όταν έχουν τα σκυλάκια. Άνθρωποι που παρόλο που δεν γνωρίζονται, πιάνουν την κουβέντα μόνο και μόνο επειδή τα σκυλάκια αποφάσισαν να παίξουν μεταξύ τους. Αν τα σκυλάκια δεν τα βρίσκουν, ε μπορεί η κουβέντα να μην κρατάει τόσο πολύ… Περίεργο εεε;; Πιάνω κουβέντα και στους πλανόδιους πωλητές, όταν έχει καλό καιρό, ακούω τους πλανόδιους καλλιτέχνες έξω από το Ηρώδειο…
Σε κάποια σημεία είναι πολύ όμορφα το ηλιοβασίλεμα, αλλά και αργότερα, άνθρωποι περπατούν ή κάθονται και μιλούν με τις ώρες πάνω στις πέτρες και στα μάρμαρα.
Έχω σχεδόν φτάσει…
Μόλις πάτησα το πόδι μου στις πλάκες της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, περπατάω λίγο, κάνω δεξιά και τον είδα… ένας τεράστιος Φωτεινός Γίγαντας. Κοίταζα σαν παιδί, ένα από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω δει ποτέ! Ένας τεράστιος φωτεινός γίγαντας που περπατούσε και είχε τη φωτεινή μπάλα του.
Αν κοιτάξω κάτω βλέπω ότι τον κινούν κάτι άνθρωποι, κινούν τα χέρια και τα πόδια του να περπατάει και να κοιτάζει τη φωτεινή μπάλα του! Όλοι μαζί.
Και σκέφτηκα, αν δεν είναι όλοι μαζί, μπορεί να πέσει. Περπατούν όλοι μαζί, ό ένας με τον άλλον για να μην πέσει ο γίγαντας. Και γύρω άρχισαν να μαζεύονται τα παιδιά, να κοιτούν ψηλά και να γελούν γύρω γύρω. Και κάποια στιγμή στάματησαν εκεί που δυο άλλοι τραγουδούσαν κι έπαιζαν μουσική, ο γίγαντας έμεινε για λίγο εκεί, τα παιδιά έτρεχαν γύρω γύρω και κοιτούσαν, το γίγαντα, τους μουσικούς και όλους εμάς, έμεινα λίγη ώρα εκεί και μετά ο γίγαντας συνέχισε να περπατάει και εγώ από την άλλη κατεύθυνση…
Είδα τα ρούχα εκείνων των «μάγων» που κινούσαν τα χέρια και τα πόδια του… έγραφε DUNDU, ήταν λοιπόν οι DUNDU, που έχουν κούκλες με φως και μουσική, ξέρεις οι κούκλες αυτές δεν μπορούν να κινηθούν και να χορέψουν αν οι «καλοί μάγοι» δεν συνεργάζονται… Πρέπει να είναι όλοι μαζί, για έναν κοινό σκοπό, για να κινείται ο γίγαντας.. δεν μιλούν μεταξύ τους, αλλά προχωρούν και προχωρά και ο γίγαντας. Εκείνοι σιωπούν, αλλά, ο γίγαντας, προχωρά, σταματά, χορεύει, συνεχίζει γιατί όλοι είναι μαζί και ενωμένοι.
Καλή συνέχεια.
Με αγάπη.