Kυριακάτικος καφές μετά ερωτήσεων
Ένας κυριακάτικος καφές με ένα φιλικό πρόσωπο μπορεί να έχει πολλά οφέλη!
Έπειτα από αρκετά χρόνια σήμερα ήπια έναν καφέ με συμφοιτητή από το Πάντειο Πανεπιστήμιο, όπου σπούδασα στο τμήμα Επικοινωνίας. Είμασταν μαζί και στην κατεύθυνση που ακολουθήσαμε κατά τα δυο τελευταία χρόνια της σχολής, που καθόρισαν ένα είδος ειδίκευσής μας στο κομμάτι της Πολιτιστικής Διαχείρισης. Ήταν ένα όμορφο κυριακάτικο πρωινό, μονάχα που ο καφές ήταν διαδικτυακός, καθώς τώρα πια διαμένει στην πόλη από την οποία μας ήρθε, ενώ η αφεντιά μου, ακόμα στην Αθήνα.
Αυτόν το καφέ λοιπόν θα τον θυμάμαι για καιρό.. Χμ! Δεν ήταν ένας καφές που πας για να περάσεις την ώρα σου ή γιατί δεν έχεις κάτι άλλο να κάνεις για να γεμίσεις το Σαββατοκύριακο, ή ένας καφές που κανόνισες διότι βαριόσουν να κάνεις άλλα πράγματα. Αυτή την περίοδο ετοιμάζονται τόσα πράγματα.. Κι όμως όταν μιλήσαμε στο msn υπήρχε ένα κλίμα ότι έχουμε πολλά να πούμε, αρκετά κοινά βιώματα, συναισθήματα και σκέψεις που θα θέλαμε για πολλούς λόγους να μοιραστούμε.
Και η συζήτηση άρχισε με συνηθισμένα και τυπικά, πώς είσαι αυτόν τον καιρό, πού βρίσκεσαι κλπ. Αρκετά σύντομα πέρασε σε ζητήματα περισσότερο εσωτερικά που αφορούσαν στην πορεία της ζωής μας μέχρι σήμερα. Μιλήσαμε για κοινά βιώματα από τα χρόνια του θεατρικού εργαστηρίου, χμ ένα σχετικό Μεταπτυχιακό για εμένα, ενώ ο συμφοιτητής είναι Διδάκτωρ του Παντείου πλέον. Πώς μπορεί ένα βίωμα παλιό να σε συνδέει μέχρι με τα σήμερα;
Και μετά συζητήσεις για όλα αυτά τα χρόνια, βήματα, λάθη και «αποτυχίες». Μια γενιά του «Σταματήστε τον Πόλεμο» και των Μνημονίων. Είχαμε κάτι κοινό με αυτό το συμφοιτητή, μας ενδιέφεραν τα κοινά. Περίεργο ζήτημα. Ανάμεσα σε κοινωνικές ανακατατάξεις και προσωπικές αναζητήσεις, «Ποια είναι η συμβολή μου στην κοινωνία;»
Μπόρεσα να μιλήσω και για τα σκοτεινά, δύσκολα χρόνια που πέρασα μετά την επιστροφή μου από το Λονδίνο, τότε που δεν ήξερα πραγματικά που ανήκω; Στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό; Που ζω και που θα ζω στο μέλλον; Τι εργασία τελικά πρέπει να ακολουθήσω; Εκείνα τα χρόνια, ναι, είχα ένα αξιοσημείωτο ψυχολογικό βάρος. Μια στιγμή ήταν η εκκίνηση για να αρχίζω την πορεία ανάβασης. «Αν δεν αλλάζω κάτι εγώ, ο κόσμος γύρω δεν θα αλλάζει.» Έτσι ήταν. Και μετά κίνησα τις διαδικασίες και βρέθηκα στη Μύκονο, όπου εργάστηκα στον τουρισμό για αρκετά έτη.
Μιλήσαμε και για στιγμές που συντέλεσαν στη ζωή μας στο να πάρουμε αποφάσεις και να φέρουμε αλλαγές. Έπειτα από καιρό, εμπιστεύθηκα, πόσο σημαντικά ήταν κάποια βιβλία Ηγεσίας, που είχα αρχίζει να «ξεσκονίζω», τα καλοκαίρια μου στη Μύκονο… Είναι λίγο δυσάρεστο αυτό που θα γράψω… αλλά (έχει και ανάδρομο Ερμή, με συγχωρείς)…. Στο βιβλίο των Daniel Goleman, Richard Boyatzis, Annie McKee, μεταφρασμένο στα ελληνικά «Ο Νέος Ηγέτης», (Εκδ. Πεδίο) διάβασα: «Στα ακραία όρια του φάσματος των δυσαρμονικών ηγετών μπορούμε να συναντήσουμε από σκληρούς τυράννους, που ουρλιάζουν και ταπεινώνουν τους άλλους, εως χειριστικούς ψυχοπαθείς. Τέτοιοι ηγέτες έχουν καταστροφικό συναισθηματικό αντίκτυπο, “αφαιρώντας εντελώς από τον αέρα τη γαλήνη, την ελπίδα και την ευτυχία”. Δημιουργούν απεχθείς χώρους εργασίας, αλλά δεν έχουν ιδέα του πόσο καταστροφικοί είναι -ή δεν τους ενδιαφέρει.» Στη συνέχεια, στο ίδιο βιβλίο αναφέρεται «Όπου εμφανίζονται αυτού του είδους ηγέτες αφήνουν βαριά και ανεξίτηλα σημάδια: απάθεια και αδράνεια, θυμό και απόρριψη.» Αυτά τα δυσάρεστα…
Και τα ευχάριστα: Συνεχίζουν οι συγγραφείς «οι συναισθηματικά ευφυείς ηγέτες… εγείρουν θετικό συντονισμό στους ανθρώπους: τους κάνουν να αγωνίζονται για αξιόλογους σκοπούς.» κλπ, κλπ.
Θυμήθηκα λοιπόν, στο σημερινό κυριακάτικο καφέ μου, μεταξύ άλλων, ότι αυτά τα συγκεκριμένα αποσπάσματα του συγκεκριμένου βιβλίου, συντέλεσαν καθοριστικά για μια αλλαγή. Καθώς είχα ήδη αρχίσει την ανοδική μου πορεία ρώτησα ακόμα μια φορά τον εαυτό μου: «Με ποιους θέλω είμαι;» Και έπειτα: «Κατά πόσο επιτρέπω η δυσαρμονία κάποιου να με επηρεάζει;»
Αυτά τα δυο ερωτήματα σηματοδότησαν την αρχή μιας νέας πορείας με αρκετά ερωτήματα και εύρεση απαντήσεων από τη βιβλιογραφία, αλλά φυσικά την καθημερινότητα στις σχέσεις, στην εργασία, στην κοινωνία.
Συνοψίζοντας λοιπόν: Ερωτήματα κυριακάτικου καφέ Vol.1:
«Πώς μπορεί ένα βίωμα παλιό να σε συνδέει μέχρι με τα σήμερα;»
«Ποια είναι η συμβολή μου στην κοινωνία;»
«Με ποιους θέλω είμαι;»
«Κατά πόσο επιτρέπω, η δυσαρμονία κάποιου να με επηρεάζει;»
Κλείνοντας την κλήση, βεβαίως αναλογίστηκα την εθελοντική δράση Action for Happiness, τη συμμετοχή στην Action for Happiness Greece, αλλά και την Έρευνα Αναφοράς για τα επίπεδα της Ευτυχίας των ανθρώπων Παγκοσμίως. Σημειώνεται, ότι στην εν λόγω έρευνα έχει αναφέρει η επιστημονική ομάδα, ότι η σύνδεση με τους συνανθρώπους μας, τις ομάδες στην κοινότητα, ακόμα και πιο συγκεκριμένα στις γειτονιές είναι πολύ σημαντική για την ευτυχία των ανθρώπων. Έτσι λοιπόν, αν σου συμβαίνει να έχεις στιγμές που η… ευτυχία σου κλονίζεται… να θυμάσαι ότι απλά πράγματα μπορούν να τη… δημιουργήσουν. Την Ευτυχία. Καλή Συνέχεια. Με αγάπη.