Μάιος 2 2025

«Ηγεσία και Συναισθηματική Νοημοσύνη», στο τμήμα Επικοινωνίας Μέσων και Πολιτισμού, του Παντείου Πανεπιστημίου.

«Έστίν οὖν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καί τελείας μέγεθος ἐχούσης, ἡδυσμένῳ λόγῳ, χωρίς ἑκάστῳ τῶν εἰδῶν ἐν τοῖς μορίοις, δρώντων και οὐ δι’ ἀπαγγελίας, δι’ ἐλέου και φόβου περαίνουσα τήν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν».

Ποιητική, Αριστοτέλης.

Στο εργαστηριακό μάθημα: «Ηγεσία και Συναισθηματική Νοημοσύνη», του Εργαστηρίου Διαφήμισης και Δημοσίων Σχέσεων -ADandPRLAB, στο Τμήμα Επικοινωνίας Μέσωv και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου, ήμουν στις 3 Απριλίου του 2025. Την ημέρα αυτή, η θεματική αφορούσε το ‘Θεατρικό Εργαστήριο γλώσσας και επικοινωνίας’. Να κάποια εύλογα ερωτήματα που γεννιούνται σχετικά με μια τέτοια παρουσίαση, με μια πρώτη σκέψη.

Τι είναι Ηγεσία;

Τι είναι Συναισθηματική Νοημοσύνη;

Και, πού βρίσκονται οι συνδέσεις με το Θέατρο;

Η αλήθεια είναι πως κάνω αυτό το πράγμα εδώ και αρκετά χρόνια, με ενίοτε τολμηρούς ελιγμούς, που μέσα σε βάθος χρόνου έλαβαν τη μορφή της χορογραφίας. Έτσι με αγάπη περιπλανιέμαι στα μονοπάτια αυτά, άλλοτε σε αχαρτογράφητα νερά και άλλοτε με συγκεκριμένο πλάνο. Κατά τα έτη 2006-2010 φοίτησα σε δυο ελληνικές Σχολές Υποκριτικής, εργάστηκα ως βοηθός σκηνοθέτη και αποφοίτησα από το Μεταπτυχιακό, MA Text&Performance Studies. Προσθέτω σε αυτά την επιχειρηματικότητα, την προσωπική ανάπτυξη, το coaching και το Δημόσιο Λόγο που ήρθαν αργότερα. Όσο χορεύω, τόσο περισσότερο εντοπίζω τα κοινά σημεία ανάμεσα σε όλα αυτά τα πεδία.

Σχετικά με την Ηγεσία, έχουν διατυπωθεί κάποιοι ορισμοί μέσα στην αντίστοιχη βιβλιογραφία. Η Συναισθηματική Νοημοσύνη με απλά λόγια αφορά στην επίγνωση και διαχείριση των συναισθημάτων του ατόμου και στη συνέχεια και των άλλων ανθρώπων, στο βαθμό που αυτό είναι κάθε φορά λιγότερο ή περισσότερο εφικτό. Αναφορικά με την προσωπική μου διαδρομή, κινητήρια δύναμη είναι η αγάπη. Όταν βρίσκεσαι στον ίδιο τόπο, έπειτα από 20 χρόνια, σίγουρα, βλέπεις τα πράγματα από άλλη οπτική. Έχεις περάσει από διαδρομές, που ως φοιτητής ή φοιτήτρια ίσως ούτε που ονειρευόσουν, ή ίσως βούτηξες σε εφιάλτες που δεν μπορούσες καν να διανοηθείς ότι υπάρχουν. Μέσα από όνειρα και εφιάλτες, αγγέλους και δαίμονες, κάπου άρχισα να βλέπω ένα άλλο φως. Να πιάνω «χαρτί και μολύβι» και να καταθέτω τα πράγματα διαφορετικά. Κάπως έτσι ήρθε το Women Founders and Makers το 2022 και άρχισε να «μπαίνει το νερό στο αυλάκι».

Από το 2020 είχαμε αρχίσει με ένα club των Toastmasters Greece, το σεμινάριο «My Emotions, My Best Friends», το οποίο σχεδιάστηκε μετά από δική μου συμμετοχή στο πρόγραμμα «Διαχείριση Κόκκινων Καταστάσεων» από την Coaching Evolution Academy και την Pamela Caravas. Στο εργαστήριο «My Emotions, My Best Friends» καταπιαστήκαμε κυρίως με τα συναισθήματα: ευγνωμοσύνη, συμπόνια, αγάπη και στη συνέχεια με θυμό, πόνο και φόβο, για τα άτομα που παρακολούθησαν το δεύτερο κύκλο. Αυτά μέσα στο πλαίσιο του να πραγματοποιούμε δημόσιες ομιλίες και να βελτιώσουμε δεξιότητες ηγεσίας και δημόσιου λόγου.

Κατά τα έτη 2020-2021, άρχισα και τις «ανασκαφές» στα υπόγεια, τα ντουλάπια και τα μπαούλα, βρίσκοντας και πάλι γραπτά και ιδέες προς επικοινωνία και έκφραση. Έτσι άρχισαν νέες συναντήσεις στις δημιουργικές ομάδες μας, στις οποίες γίνονταν εργαστήρια, εκπαιδεύσεις, αλλά και καλλιτεχνικές εκφραστικές απόπειρες επικοινωνίας. Εντωμεταξύ έλαβα την πρώτη πιστοποίηση στο Life Coaching και στη συνέχεια το 2024, τη δεύτερη στο Coaching AC- Accredited, αυτές μου έδωσαν γνώσεις, εμπειρίες αλλά και αξιοσημείωτα εργαλεία διαχείρισης, αναφορικά με πολλούς τομείς της ζωής, μεταξύ των οποίων, η συναισθηματική νοημοσύνη και η αυτό-εκπαίδευση. Τον Απρίλιο του 2024 κυκλοφόρησε από έναν εκδότη στο Los Angeles και το βιβλίο ‘The Life Coach’s Tool Kit Vol. 2’, στο οποίο έγραψα το δεύτερο κεφάλαιο, εστιάζοντας στην ενσυνειδητότητα, την επικοινωνία και τη δημιουργικότητα. Εκεί περιγράφω αρκετά τηv αλλαγή της ζωής μου μετά το 2014 και πιο συγκεκριμένα μετά το 2018, αλλά και τη μεγαλύτερη αλλαγή που συντελέστηκε κυρίως σχετικά με τη διαχείριση συναισθημάτων και περιοριστικών πεποιθήσεων από το 2020 κι έπειτα. Μιλάω εκεί για τη δύναμη των λέξεων και αναφέρω πως είναι δυνατόν να συμβάλλουν δραστικά στη διαμόρφωση της συναισθηματικής κατάστασης του ανθρώπου.

Μέσα σε όλο αυτόν το κύκλο έρευνας, άρχισε να κάνει όλο και περισσότερο αισθητή την εμφάνισή του, το θέατρο. Ποιοι άραγε ερευνούν με σχολαστικότητα το λόγο και τα συναισθήματα; Μα σε μεγάλο βαθμό, οι ηθοποιοί και οι σκηνοθέτες! Όσο πιο καλά, τόσο το καλύτερο και όσο περισσότερο με επιστημονικούς όρους, τόσο το καλύτερο, τείνω να υποστηρίζω. Επιπλέον, η προσωπική μου περιπέτεια με ώθησε στο να εντείνω την έρευνά μου σχετικά με το θέατρο και την ψυχική υγεία του ανθρώπου μέσα από διαφόρων ειδών κείμενα, αλλά και υλοποιημένες παραστάσεις.

Έτσι, στις 2 Ιουλίου 2024, βρέθηκα στο Global Vision Summit του οργανισμού Writers Capital International Foundation για τη βράβευση του ποιήματος από το Panorama International Literature Festival. Εκεί, πραγματοποίησα την ομιλία: «Deus Ex Machina: Το Θέατρο και ο Ρόλος του ως Μηχανισμός Προσωπικής Εξέλιξης». Αναφέρθηκα στον ορισμό της αρχαίας τραγωδίας του Αριστοτέλη, καθώς, μέσα από την προσέγγισή μου, υπάρχουν ειδικά δυο σημεία που συνδέονται ακαριαία με αυτόν τον κόσμο του ανθρώπου, τον κόσμο των συναισθημάτων. Τα σημεία αυτά που έλκουν πιο συγκεκριμένα την έρευνά μου είναι οι λέξεις: ‘δι’ ἐλέου και φόβου’ και βέβαια, μια πανίσχυρη λέξη κλειδί είναι η κάθαρση, με αναφορά του ορισμού στην ‘παθημάτων κάθαρσιν’. Το μονοπάτι είναι αρχαίο και πολυδαίδαλο, ωστόσο μέχρι σήμερα μας δίνει έναυσμα να μιλήσουμε για αυτό το τόσο (ακόμα) αινιγματικό συναίσθημα του φόβου, αλλά και για το τι μπορεί να σημαίνει ως εμπειρία για τον θεατή, η κάθαρση.

Με μεγάλη χαρά, αποδέχτηκα την πρόσκληση να παρευρεθώ στις 3 Απριλίου 2025 στο μάθημα «Ηγεσία και Συναισθηματική Νοημοσύνη», σε συνεργασία με την Επίκουρη Καθηγήτρια Δήμητρα Ιορδάνογλου και την Αναπληρώτρια Καθηγήτρια και Επικεφαλής του Εργαστηρίου Διαφήμισης και Δημοσίων Σχέσεων -ADandPRLAB, Μπέττυ Τσακαρέστου. Πάτησα το πόδι μου μέσα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο όχι ως φοιτήτρια, όπως πριν από είκοσι έτη, αλλά ως ομιλήτρια για εκείνη την ημέρα. Περίπου 20 χρόνια, σαν ένα ποτήρι με νερό και μπροστά μου 100 περίπου πρόσωπα φοιτητών και φοιτητριών του Τμήματος Επικοινωνίας Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου. Ένα απόγευμα για εμένα συγκλονιστικό. Με έκπληξη άκουσα τις ερωτήσεις και επιχείρησα να συνθέσω τις απαντήσεις με βάση τα βιώματα αυτών των χρόνων, κοιτώντας τους φοιτητές και τις φοιτήτριες στα μάτια, ανιχνεύοντας παράλληλα πως μπορεί να φτάνει το μήνυμα, μέσα από τα πρόσωπα και τις κινήσεις τους. Ήταν μια βουτιά στη σχέση με το ακροατήριο, και μια απόπειρα να εισάγω τους ανθρώπους στα πεδία της βιωματικής εμπειρίας και αλληλεπίδρασης, σε ζωντανό και παρόντα χρόνο. Έτσι λοιπόν, μεταξύ άλλων μοιράστηκα μαζί τους όχι τον ορισμό της αρχαίας τραγωδίας αυτή τη φορά, αλλά ένα απόσπασμα από το έργο «Γλάρος» του Αντον Τσέχωφ, και στη συνέχεια άκουσα για τον βιωματικό αντίκτυπο που είχε η γνωριμία με το κείμενο. Όπως επίσης μυστικά σχεδόν μοιραστήκαμε πως είναι δυνατό να γίνει ένα «πάρτυ» από το τίποτα, δίχως να υπάρχουν καν ηχεία (;), αλλά και πώς μέσα στην ‘πραγματικότητα’ που βιώνεται καθημερινά, μπορεί ο καθείς από εμάς να εντοπίσει στιγμές ευγνωμοσύνης. Να συνδεθεί με αυτό το συναίσθημα που σχετίζεται με την συναισθηματική ευεξία, τη διαχείριση χρόνου, τη διαχείριση συναισθήματος, τη βελτίωση των ανθρώπινων σχέσεων και της δημιουργικότητας. Ναι, στην καθημερινότητα, να εντοπίσει στιγμές κατά τις οποίες αισθάνεται ευγνωμοσύνη και να πει «ευχαριστώ». Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» από πλευράς μου προς τις υπέροχες διδάσκουσες εκπαιδευτικούς, αλλά και στο σώμα των φοιτητών και φοιτητριών για την παρουσία και το μοίρασμα. Από καρδιάς, Ευχαριστώ.