Το περιβάλλον και το σώμα – κομματάκια performance…
Φωτογραφία: Μελίνα Μιχάλοβιτς
Καθώς βρίσκομαι σε εξωτερικό χώρο, το σώμα είναι μέσα σε ένα ευρύ πεδίο πολλαπλών ερεθισμάτων. Έχω πρόσβαση ερμηνείας μέσω των αισθήσεων. Όραση, αφή, ακοή, γεύση, όσφρηση… Ήταν κάποιο απόγευμα, καθώς καθόμουν στους λόφους στα πέριξ της Ακρόπολης, ήμουν μπροστά σε ένα πληθωρικό ηλιοβασίλεμα. Πανέμορφες ανταύγειες, μοβ, κόκκινες, πορτοκαλί πάλλονται σε έναν πανέμορφο, καλοκαιρινό, ουράνιο θόλο της Αθήνας. Πολυκοσμία και φωνές, ένας πλανόδιος πουλάει μπουκαλάκια με νερό. Συζητήσεις, φωτογραφίες, καφεδάκια και ποτάκια, αναψυκτικά…
Φωτογραφία: από εμένα, λίγο πριν βασιλέψει ο ήλιος…
Κάνω να δω κάτω, κοντά στη Στοά του Αττάλου, περνάει ο ηλεκτρικός από το Μοναστηράκι, εστιάζω την προσοχή στο αυτί μου και σε λίγα δευτερόλεπτα ακούω τον ηλεκτρικό πάνω στις ράγες, παρακάτω, λίγο πιο πέρα από τη στάση του Θησείου ακούμε κάτι πλανόδιους μουσικούς, σαξόφωνο, ένα κομμάτι jazz. Παίρνω την προσοχή μου από εκεί και εστιάζω στον ήχο του αέρα, με παρασέρνει και κοιτώ τα φυλλώματα των δέντρων, εστιάζω πιο καλά κι ακούω το νυχτοπούλι. Ανταλλάσσουμε δυο χέρια, σιωπηλές απόψεις, και παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής, κατηφορίζοντας.
Περνάνε οι μήνες, αναμοχλεύονται πρότυπα και στερεότυπα.
Φωτογραφία: Μελίνα Μιχάλοβιτς
Ανηφορίζω την Αρεοπαγίτου, παραμερίζω δεξιά, κοντά στο μουσείο της Ακρόπολης, συνεχίζω περπατώντας μέχρι το Ηρώδειο, φτάνω στο Θησείο, κοντοστέκομαι στα καφέ, στρίβω προς την Αγία Μαρίνα.
Με κατακλύζει το δέος.
Φτιάχνω μορφές από τον τόπο, μέσα στον τόπο που με περιβάλλει. Ακούω, σιωπώ, ανταποκρίνομαι. Νιώθω τους περαστικούς που περνάνε, κάνω παύση να ακούσω τις καρδιές τους, μητέρες με παιδιά, παρέες, ζευγάρια, φιλικές συντροφιές, ο ήλιος μου καίει το πρόσωπο. Η αρχαία αγορά με ταξιδεύει στους αιώνες, παίρνω την προσοχή μου από εκεί, εστιάζω μέσα μου.. Ακούω τους αιώνες… Πρέπει να επιλέξω, στρίβω ξανά το κεφάλι αριστερά προς την Αγία Μαρίνα, δεν πηγαίνω εκεί συχνά, ένα πεδίο με έλκει να το ξαναδώ, ίσως για πρώτη φορά…
Φωτογραφία: Μελίνα Μιχάλοβιτς
Φτάνω στα σκαλιά, ακόμα μια φορά με απορροφά η ηχηρότατη σιωπή… τα μάτια γεμίζουν χρώματα, το ίδιο και η ψυχή, οσμή από λεβάντα και η αφή της βουκαμβίλιας… Ανταλλάσσουμε χέρια και λίγα βλέμματα, ο ήλιος καίει, μαζεύουμε και περπατάμε το δρόμο της επιστροφής προς το Μουσείο της Ακρόπολης._